Al geruime tijd wil ik iets schrijven. Iets persoonlijks. Iets waardoor jullie mij beter leren kennen. Iets over de weg die ik heb afgelegd. Hoe zwaar deze soms is geweest, maar hoe trots ik ben waar ik vandaag de dag sta.

Mijn pad was heftig, waardoor ik het moeilijk vind de juiste woorden te vinden. Niet in het echt. Als je mij persoonlijk zou kennen, dan zou je weten dat ik heel open ben. Dan zou je weten dat ik je graag over mijn verleden vertel. Je zou weten dat daar mijn kracht ligt.

Gisteren vatte ik een deel van mijn reis heel spontaan samen in een aantal woorden. Ik wil deze tekst graag met jullie delen. Als ik maar één iemand zou kunnen inspireren om niet op te geven in een moeilijke tijd, dan was het het waard om mijn verhaal te delen.

Komt ie:

Op tienjarige leeftijd vertelde ik mijn vader dat mijn moeder me sloeg. ‘Heb je blauwe plekken dan?’, vroeg hij. Dat is het enige woord dat erover gerept is. Tot het op de middelbare school begon op te vallen dat het niet goed met mij ging. Ik werd uit huis geplaatst en heb drie jaar in een tehuis gewoond. Niemand om me heen die om me gaf, tot ik een jongen tegenkwam, waar ik me uit volle macht aan vast heb geklampt. Een toxische relatie volgde, waarin ik veelvuldig (geestelijk) ben mishandeld. Pas na 11 jaar vond ik de kracht deze relatie definitief te verbreken. Ik stortte me in het uitgaansleven en raakte afhankelijk van alcohol. Toen werd ik zwanger. Het is in mijn geval geen volwassene geweest, maar mijn inmiddels 2,5 jaar oude zoon, die mijn leven weer zin heeft gegeven. Soms struggle ik nog, maar inmiddels heb ik mijn eigen bedrijf in personal training en bouw ik samen met mijn zoon aan een mooie toekomst ❤️
Voor eenieder die het ook weleens moeilijk heeft, geef niet op ??