Ik moet iets bekennen; ik ben hypocriet 

Regelmatig verkondig ik dat het ok is om aan je lichaam te werken, zolang dat vanuit een plek van zelfliefde is.

De waarheid is echter, dat ik zelf niet altijd op die plek ben.

Door mijn vakantie en de kinderopvang die gesloten was, heb ik drie weken nauwelijks kunnen trainen. Dit terwijl ik wel ruimschoots heb genoten van drankjes en overheerlijk Italiaans eten 

Afwijken van mijn gebruikelijke plan, deed iets met hoe ik mijn lichaam waarneem. Plotseling voelde ik mij zwaar en vet. Ik had negatieve gedachtes over mijn lichaam en verlangde terug naar slanker zijn.

Hoewel ik mijn stemming niet heb laten bepalen door deze gedachtes, heeft het me toch de gehele vakantie op de achtergrond bezig gehouden.

De negatieve gedachtes die ik soms heb over mijn lichaam en hoe ik eruit zie, beperken zich helaas niet enkel tot deze vakantie.

Ook wanneer ik foto’s van mezelf zie, waarop mijn “flaws” duidelijk getoond worden, dan doet dat iets met me.

Afkeuring.

Ergens heb ik namelijk de diepgewortelde overtuiging meer waard te zullen zijn, wanneer ik aan een bepaald ideaalbeeld voldoe.

Wat niet gek is, aangezien we al vanaf jonge leeftijd door de media aangeleerd krijgen hoe we eruit zouden moeten zien.

Slank is beter. Mooier. Aantrekkelijker.

Veel vrouwen worstelen met deze conditionering. Zo ook ik.

Maar ik wil niet langer hypocriet zijn.

Daarom hier een foto van mij, vanuit een ongunstige hoek; met vetrollen, een bobbel op mijn neus en vlassig haar.

Als onderdeel van het proces meer van mezelf te leren houden, precies zoals ik ben.